rozdział dziewiąty: twoim lekiem na ból

       Mijały dni. Mniej więcej jednakowo - znaczyły je kolejne treningi, nieustanne przygotowania, bo przecież ciągle w byli w drodze. Żyli w zgrabnym odliczaniu od meczu do meczu. Raz spadali w dół, drugi raz wygrywali, choć nie tak pięknie, jak na początku sezonu. Po ciężkiej walce odzyskali miejsce lidera w tabeli.
Ondrej jednak wciąż szukał formy sprzed kilku tygodni i nijak nie mógł się zadowolić małymi postępami, które robił. Nie umiał być pod tym względem cierpliwy, chciał szybko wrócić do dawnej dyspozycji. Nie zagrzał miejsca na ławce tuż po przyjściu i to jeszcze bardziej mu przypominało, gdzie jest i co robi.
        Niektórzy zwykli mawiać, że cierpienie uszlachetnia. W takim razie, cała Legia, po spotkaniu z Trabzonsporem wróciła do kraju o wiele szlachetniejsza. Niezwykle cenne 3 punkty przywiezione z Turcji mocno zadziwiły wielu dziennikarzy i ekspertów. Klub z nieporównywalnie większym budżetem niż Legia był bezradny wobec ich wyrachowanej skuteczności.
Powoli. Zmieniał się, czuł to, ale potrzebował nowych wyzwań i bodźców, nie chciał niecierpliwie czekać, ale był świadomy tego, że pewnych rzeczy nie da się przeskoczyć.
Step by step.
         Wraz z upływającym czasem robiło się coraz chłodniej i coraz rzadziej widywał ją na trybunach. Poszukiwał jej wzrokiem będąc na rozgrzewce i wyjątkowo kiedy ją dostrzegał. Ale gdy i ona go widziała, na jej bladej twarzy pojawiał się ciepły uśmiech.
        Czasami łapał się na tym, że czekał na jej obecność na meczu, na swojego szczególnego kibica. A w chwili, kiedy okazywało się, że znów jej nie będzie, czuł zawód. Wiedział, że nie powinien, ale on chciał ją po prostu zobaczyć.

***

        Obserwowała, jak ze spotkania na spotkanie jego zachowanie na boisku się poprawia. Czarował. Techniką, zwinnością, umiejętnością zdobywania bramek. Kiedy strzelił gola Metalistowi, Jagoda miała podstawy by sądzić, że jej pisk słychać było nie tylko w ich mieszkaniu, ale i u najbliższych sąsiadów.

Czuła tak wielką dumę. Miał dopiero 19 lat, a potrafił przyjąć na siebie ciężar odpowiedzialności.

      Starała się o tym nie myśleć, uciekała od tego całą sobą. Z każdym takim meczem jak ten na Ukrainie, cena Dudy rosła. Stawał się świetną inwestycją.

      Wiedziała, że gra w dorosłej reprezentacji to jego wielkie marzenie. I jednocześnie była świadoma, że to powołanie przybliża go do odejścia z Legii. Nie chciała dopuszczać do siebie nawet takich myśli. Bała się, że go straci, choć tak naprawdę nigdy go nie miała.

       Kiedy się spotkali. dawno nie widziała go tak szczęśliwego. Sama poczuła się przy nim lepiej, bo przez studia nie miała czasu nawet zorientować się, co słychać w piłkarskim świecie. Może to był błąd?

- Jagoda.....

- Słucham.

Przez krótką chwilę panowała cisza.

- Dostałem powołanie do reprezentacji - oznajmił ze szczerą radością, która złamała jej serce.

      Cofnęła się o kilka kroków i choć bardzo tego nie chciała, to po jej policzkach potoczyły się łzy. Odwróciła się gwałtownie, by ich nie widział i choć chciała być silna, to ten ogłupiający ból zawodu nie pozwolił przestać jej płakać.

Przez chwilę Ondrej zupełnie nie wiedział, co robić. Zaskoczyła go aż tak niespodziewaną reakcją. Zbliżył się do niej i objął ją ramieniem. Drżała.

- Nie cieszysz się? - zapytał smutno. Jagoda nawet nie patrzyła na niego. Walczyła ze sobą i z powinnością, z własnymi uczuciami.

- Wszystko dobrze, Ondrej. Zasłużyłeś na nie - wyszeptała bezsilnie. 

Przytulił ją, bo jemu samemu zrobiło się przykro i pragnął, by przestała płakać. Nie protestowała, poddała mu się całkiem i nawet gdy nie rozumiał nic ze słów, które mówił jej w jego ojczystym języku, ale w jego uścisku znalazła ciepło i bezpieczeństwo, którego szukała. 

Bolało ją serce i zraniona dusza, a on to uczynił i on mógł jej pomóc.

On był lekiem na ból. Ból, który sam jej zadał.

     Zamknęła oczy. Kołysał ją lekko i znów wracał do równowagi. Nieznacznie uspokoiła się. 

- Ondrej - jej łamliwy szept przerwał ciszę - Zostań w Warszawie.

     Uśmiechnął się słabo. Nieustannie gładził ja po plecach tak delikatnie, jakby była ze szkła. Być może nie zrozumiał tego, co do niego mówiła, nie wiedziała tego.

Ale sama jego obecność je wystarczała.

      Nie powinna, zdawała sobie z tego sprawę. Nie powinna pozwolić mu na to, by zawładnął jej myślami i sercem. Ryzyko cierpienia po jego transferze było duże. Ale nie umiała się temu przeciwstawić. Wręcz przeciwnie - czuła się z tym całkiem dobrze. Za choć kilka chwil beztroskiego szczęścia gotowa była potem cierpieć. Gdzieś w sercu tliła się nadzieja, że pozostanie w Stolicy.

Tak bardzo, bardzo chciała w to wierzyć.

__________________________________________________________

Krótko, wiem. Napisałam go zadziwiająco łatwo.

Wszystkich zainteresowanych zapraszam tutaj:

rozswietlona-bliskosc

Wracam do skoków.

Trzymajcie się :)